Over mij

Ik ben Jantina van der Valk, echtgenote van een lieve man en moeder van twee prachtige zoons. We wonen midden in het mooie Friesland. 

Voor  ik in 2016 voor het eerst moeder werd, wist ik wél dat zoiets groots je leven voorgoed zou veranderen.
Maar dat het zó veel teweeg zou brengen.... Nee. Die had ik niet zien aankomen.

Mijn ouders, en zelfs de kleuterjuf in groep 1 zeiden het vroeger al: 'Dit meisje gaat later voor zichzelf beginnen, want van een baan in loondienst gaat ze niet gelukkig worden.

Zelf wist ik vooral dat ik iets wilde betekenen voor een ander, hoewel dat zó jong nog niet direct die woorden had. Ik wilde wel psycholoog worden. 

Maar toen ik na de middelbare school een studie moest kiezen, had ik werkelijk geen idee en ik schreef me uiteindelijk in (en uit) voor zo'n 6 verschillende opleidingen. Het werd Medisch Beeldvormende en Radiotherapeutische Technieken (MBRT) en al tijdens mijn stage in jaar 3 wist ik dat ik het in dit vak nog geen tien jaar zou uithouden.

Uiteindelijk besloot ik in 2015 het solliciteren een poos te laten rusten. Kort daarna werd ik zwanger van onze eerste zoon.

Ik genoot van mijn zwangerschap en had een mooie thuisbevalling, maar moest direct daarna vanwege een ernstige complicatie met spoed naar het ziekenhuis.

In de periode daarna, bleef ik last houden van wat er in die eerste uren van mijn moederschap was gebeurd. Het verbeterde niet door het de tijd te geven, maar werd na week of acht alleen maar erger.

Ik kon nauwelijks aan die eerste uren terugdenken of er over vertellen zonder tegen de tranen te moeten vechten. Ik had last van intense herbelevingen. Er was heel weinig voor nodig om mij overprikkeld te krijgen en ik bleef ontzettend moe. De kilo's VLOGEN er vanaf, volgens mijn omgeving door de borstvoeding, maar ik wist intuïtief dat dat niet zo was. Inmiddels weet ik dat het door mijn trauma kwam dat ik volledig onbedoeld op het randje van ondergewicht balanceerde.

Ondanks dat ik héél erg van het moeder-zijn en mijn zoon genoot, was ik ook vaak boos en verdrietig om wat er was gebeurd. Ik voelde me ontzettend alleen daarin.

Ondertussen zocht ik naar hulp: ik belde mijn verloskundige voor een gesprek om alles nog eens door te praten en op haar advies bezocht ik een maand later mijn eerste psycholoog. Weer een maand later volgde ik een EMDR-traject bij de tweede.

Maar het hielp me niet.

Ik wilde zo graag dat er wat veranderde! Ik wilde van de herbelevingen af en ik wilde dat ik op een normale manier terug kon denken aan mijn bevalling en mijn eerste dagen als moeder. Het mocht me heus wel raken wat er gebeurd was, maar ik wilde óók dat ik daardoor niet direct 3-6 dagen van de leg zou zijn.

Ik wilde dat ik niet meer bij het minste of geringste werd teruggeworpen op wat er gebeurd was, maar dat ik met een neutraal gevoel langs het ziekenhuis kon rijden, zoals ik dat 'vroeger' ook deed.

Maar blijkbaar was er op dat moment in Friesland nog niemand die zich met bevallingstrauma's bezig hield. Die diagnose had ik mezelf overigens al een maand of drie na de bevalling gegeven. Daarom besloot ik dat ik in dat gat zou springen en na heel wat denk- en zoekwerk had ik een plan.

Bij een aller-aller-allerlaatste poging om via google iemand te vinden die hier mee bezig was en bij wie ik me kon aansluiten,
kwam ik bij de opleiding tot geboortetraumaconsulent uit. Totaal anders dan mijn plan, maar ik voelde dat het klopte!

Bingo! Dit was wat ik zocht!
Ik schreef me in en mocht vanaf september tot maart wachten op de start van de opleiding. Maar goed ook, want in die wachttijd kwam ik er achter dat ik toch écht eerst zelf nog wat had te verwerken voor ik andere moeders kon ondersteunen.

Uiteindelijk had ik 1 jaar en 7 maanden na de geboorte van onze zoon mijn eerste eigen herstelgesprek en ik stond perplex! 

Al na 1 sessie van ongeveer anderhalf uur verdwenen mijn klachten. De herbelevingen, de triggers, de heftige emoties.... Ze verdwenen gewoon.

Ik wist het al zeker, maar nu wist ik het - voor zover dat kon- nóg zekerder: Geboortetraumaconsulent.
Dát is wat ik moet gaan doen en dát is waar ik vanuit mijn ervaring ook gewoon heel goed in wil en ga worden.

Op 23 mei 2018 ontving ik mijn certificaat en nu stel ik zelf regelmatig de vraag: "Wat hoop je dat er met dit gesprek gaat veranderen?"

Jouw antwoord schrijf ik op, want dat is wat het resultaat van het traject moet zijn.

Je kunt je vast voorstellen wat een enorme voldoening het me geeft als ik al tijdens het herstelgesprek aan de moeder tegenover me kan zien dat we hard op weg zijn om die verandering te laten gebeuren. Hoe erg ik er van geniet als moeders me 2 en 4 weken na het gesprek me opbellen en zeggen: "Ik weet niet HOE je het hebt gedaan, maar ik voel me zó veel beter! Weer gewoon normaal, zoals ik mezelf ken."

Die verandering bij mijn lieve cliënten zien ontstaan terwijl ik hen bied wat ik zelf zo nodig had en gemist heb in die eerste 19 maanden. Dat maakt dat ik straal van blijdschap en al meerdere keren bij het afronden van een traject een vreugdedansje door de kamer heb gedaan.

Het werk wat ik doe en waar ik oprecht van geniet is dus niet zomaar uit de lucht komen vallen.

Ik zorgde voor mezelf en nam geen genoegen met dat rotgevoel en de emotionele/mentale klachten die ik na de bevalling had. Ik zocht hulp en uiteindelijk vond ik het.

Dat gun ik jou ook!
Ik vind dat iedere moeder er recht op heeft om zich goed te voelen en positief terug kan denken aan haar zwangerschap, bevalling en kraamtijd.

Beloof me dat je hulp zoekt als je voelt dat hoe het met je gaat, niet is zoals het volgens JOU zou moeten zijn.

Want het kan echt anders. Dat beloof ik je.

Benieuwd hoe andere vrouwen mijn begeleiding hebben ervaren? Je leest het hier

Herken je jezelf in mijn verhaal en wil jij ook herstellen? Neem contact op of bel me voor meer informatie!